بیماری پارکینسون یک اختلال حرکتی است. این بیماری بر سیستم عصبی تاثیر می گذارد و در طول زمان علایم بدتر می شود. سایر اختلالات حرکتی شامل فلج مغزی، آتاکسی و سندرم Tourette می باشند. آن ها زمانی اتفاق می افتند که تغییر در سیستم عصبی بر توانایی فرد برای حرکت یا ماندن تاثیر می گذارد. موسسه ملی بهداشت (NIH) خاطر نشان می کند که در ایالات‌متحده حدود 50000 نفر در هر سال به بیماری پارکینسون را مبتلا می شوند و حدود نیم میلیون نفر با این بیماری زندگی می کنند. مقاله زیر را بخوانید تا اطلاعات بیشتری در مورد این وضعیت، علایم اولیه، و چه چیزی آن را ایجاد کنید.
فهرست مطالب
بیماری پارکینسون چیست؟
علائم بیماری پارکینسون به تدریج گسترش پیدا می کند. آن ها اغلب با یک لرزش خفیف در یک دست و احساس خشکی بدن شروع می شوند. در طول زمان علائم دیگری ایجاد می شوند و برخی افراد دچار زوال عقل می شوند. بیشتر علایم ناشی از کاهش سطح دوپامین در مغز است. یک مطالعه در فرانسه که در سال 2015 انجام شد، نشان داد که مردان 50 درصد بیشتر از زنان مبتلا به بیماری پارکینسون هستند، اما به نظر می رسد که خطر برای زنان با افزایش سن افزایش می یابد. در بیشتر افراد، علایم در سن 60 سالگی یا بالاتر ظاهر می شوند. با این حال، در 5 درصد موارد، زودتر ظاهر می شوند. هنگامی که بیماری پارکینسون در سن 50 سالگی آغاز می شود، “شروع زود هنگام” نامیده می شود.
نشانه های اولیه
در این جا برخی علائم اولیه بیماری پارکینسون آورده شده است:
- حرکت
ممکن است لرزشی در دست ها باشد. - هماهنگی
کاهش هماهنگی و تعادل می تواند باعث شود که بیماران چیزهایی را که نگه داشته اند ول کنند. در نتیجه احتمال سقوط آن‌ها بیشتر است. - وضعیت بدنی
وضعیت بدنی ممکن است تغییر کند، به طوری که آن ها می توانند کمی به جلو خم شوند. - حالات صورت
این می تواند به خاطر تغییرات در اعصابی که ماهیچه های صورت را کنترل می کنند، ایجاد شود. ممکن است فرد لرزشی در صدایش وجود داشته باشد، یا ممکن است آهسته تر از پیش صحبت کند. - تغییر دست خط
- حس بویایی
کاهش حس بویایی می تواند نشانه اولیه باشد. - مشکلات خواب
- بی قراری پاها
این ها نشانه های اولیه ی پارکینسون هستند.
سایر نشانه های معمول عبارتند از:
- تغییرات خلقی، از جمله مشکل افسردگی
- مشکلات بلع
- ادرار کردن
- مشکلات پوستی
- یبوست
اختلال خواب REM
نویسندگان یک مقاله که در سال 2015 منتشر شد، یک وضعیت عصبی دیگر به نام اختلال خواب REM را به عنوان یک “احتمال قوی” برای بیماری پارکینسون و برخی شرایط نورولوژیکی دیگر توصیف می کند.
اهمیت شناخت علایم اولیه
بسیاری از مردم فکر می کنند که نشانه های اولیه از نشانه های طبیعی پیری هستند. به همین دلیل، آن ها ممکن است به دنبال درمان نباشند. اما برخلاف تصور، درمان به احتمال زیاد موثر است اگر فرد در مراحل اولیه بیماری پارکینسون آن را متوجه شود. درمان بهتر صورت خواهد گرفت و فرد بهبود بیشتری را نشان می دهد.ولی اگر درمان شروع نشود تا علایم واضح برای فرد شروع شود، درمان به اندازه ی قبل موثر نخواهد بود. علاوه بر این، تعدادی از شرایط و بیماری ها ممکن است نشانه های مشابهی با این بیماری داشته باشند و تشخیص به موقع کمک می کند تا فرد بداند آیا پارکینسون دارد یا بیماری دیگر.
این موارد عبارتند از:
- آسیب مغزی
- عفونت ها داخل جمجمه
- سکته مغزی
- زوال عقل بیماری Lewy body
- زوال عقل در بیماران مبتلا به فلج پیش رونده عصب بینایی
به دلیل شباهت به علائم بیماری های دیگر، ممکن است پزشکان به سختی بتوانند بیماری پارکینسون را در مراحل اولیه تشخیص دهند. علایم حرکتی ممکن است از یک طرف بدن شروع شود و به تدریج هر دو طرف را تحت تاثیر قرار دهد.
عوامل خطر و ریسک فاکتورها
دانشمندان مطمئن نیستند که چه چیزی باعث بیماری پارکینسون می شود. اما می دانند زمانی اتفاق می افتد که سلول های عصبی در مغز می میرند.
- سطوح پایین دوپامین
دانشمندان سطح پایین یا پایین آمدن دوپامین (انتقال دهنده عصبی که با بیماری پارکینسون ارتباط نزدیکی دارد.) یکی از دلایل اصلی این بیماری می دانند و زمانی اتفاق می افتد که سلول هایی که دوپامین تولید می کنند در مغز می میرند.
دوپامین در ارسال پیام ها به بخشی از مغز که حرکت و هماهنگی را کنترل می کند، نقش مهمی ایفا می کند. سطح پایین دوپامین می تواند این کار را برای افراد سخت تر کند در نتیجه نمی توانند حرکات خود را کنترل کنند. چون سطح دوپامین در فرد مبتلا به بیماری پارکینسون افت می کند، علایم بیماران به تدریج شدید تر می شود. - سطح پایین نوراپی نفرین Norepinephrine
یک انتقال دهنده عصبی دیگر، برای کنترل بسیاری از حرکات خودکار بدن مانند گردش خون است. در بیماری پارکینسون، پایانه های عصبی که این انتقال‌دهنده ی عصبی را تولید می کنند، می میرند. این دلیل ممکن است توضیح دهد که چرا افراد مبتلا به بیماری پارکینسون نه تنها مشکلات حرکتی را تجربه می کنند بلکه خستگی، یبوست، و افت فشار خون وضعیتی را هم تجربه می کنند، زمانی که فشار خون تغییر می کند، منجر به عصبانیت فرد می شود. - بیماری اجسام lewy
یک فرد مبتلا به پارکینسون ممکن است پروتئینی که به عنوان اجسام lewy شناخته می شود در مغز خود داشته باشد. زوال عقل یک وضعیت متفاوت است، اما با بیماری پارکینسون ارتباط دارد. - عوامل ژنتیکی
گاهی اوقات به نظر می رسد که بیماری پارکینسون در خانواده ها به ارث می رسد، اما این بیماری همیشه موروثی نیست. محققان در حال تلاش برای شناسایی فاکتورهای ژنتیکی خاصی هستند که ممکن است منجر به بیماری پارکینسون شوند، اما به نظر می رسد که نه تنها یک بلکه چند فاکتور مسئول این بیماری هستند. به همین دلیل، آن‌ها معتقدند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ممکن است منجر به این وضعیت شود. عوامل محیطی می توانند شامل قرار گرفتن در معرض سموم، مانند آفت کش ها، حلال‌ها، فلزات، و دیگر آلاینده ها باشند. - عوامل خودایمنی Autoimmune
دانشمندان در انگلستان در سال 2017 گزارش دادند که شواهدی از ارتباط ژنتیکی احتمالی بین بیماری پارکینسون و شرایط خود ایمنی مانند آرتریت روماتویید کشف کرده اند. در سال 2018، محققان، درباره ی سوابق سلامت در تایوان نشان دادند که افراد مبتلا به بیماری های روماتیسمی خود ایمنی (ARD) شانس بسیار بالاتری نیز برای داشتن بیماری پارکینسون نسبت به افراد بدون ARD دارند.
پیشگیری
جلوگیری از بیماری پارکینسون ممکن نیست، اما تحقیقات نشان داده است که برخی عادت های مادام العمر ممکن است به کاهش خطر کمک کنند.
- زردچوبه
این چاشنی حاوی کورکومین (یک ماده آنتی‌اکسیدان) است. این ماده ممکن است به جلوگیری از تجمع پروتئین در بیماری پارکینسون کمک کند. مصرف نوع های دیگری از فلاونوئیدهای آنتی‌اکسیدانی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد. - Flavonoids یا فلاونوئیدها
در توت، سیب، برخی سبزیجات، چای و انگور قرمز وجود دارند. - پرهیز از روغن‌های قبلا مصرف شده
دانشمندان مواد شیمیایی سمی به نام aldehydes را به پارکینسون، آلزایمر و سایر بیماری های نورودژنراتیو و برخی سرطان ها مرتبط کرده اند. گرم کردن روغن‌ه ای خاصی مثل روغن آفتابگردان باعث می‌شود که تغییراتی در آن روغن رخ دهد و این ماده ایجاد شود. - دوری از سموم
قرار گرفتن در معرض علف کش ها، آفت کش ها، و سموم دیگر ممکن است خطر بیماری های نورولوژیکی از قبیل بیماری‌های پارکینسون را افزایش دهد. مردم باید هنگام استفاده از این نوع محصولات از لباس های محافظ استفاده کرده و اقدامات احتیاطی را انجام دهند.
بیماری پارکینسون یک بیماری مادام العمر است که شامل تغییرات نورولوژیک در بدن می شود. این تغییرات می تواند عملکرد در زندگی روزمره فرد را سخت تر کند. با این حال، داروها و انواع دیگر درمان ها برای درمان بیماری پارکینسون و کاهش علائم، در دسترس هستند. درمان های فعلی تنهت می توانند علائم را تسکین دهند، اما دانشمندان امیدوارند که یک روز ژن درمانی درمانی یا سلول درمانی قادر به درمان قطعی را ایجاد کنند و عملکردی را که فرد قبلا از دست داده است دوباره احیا کنند.
چه چیزی در پارکینسونیسم غیرمعمول است؟
افراد مبتلا به parkinsonism غیر معمول علایم مشابهی را به افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مانند لرزیدن و خشکینشان می دهند اما این بیماری باعث ایجاد طیف وسیعی از مشکلات دیگر هم می شود. افرادی که parkinsonism های آتیپیک دارند تمایلی به درمان های سنتی پارکینسون واکنش نشان دهند. برخی از افرادی که بیماری پارکینسون دارند، علائمی را تجربه می کنند که عجیب تر هستند و همچنین علائم دیگری که در این بیماری معمول نیستند. زمانی که این اتفاق رخ می دهد، پزشکان این بیماری را parkinsonism یا syndrome plus می نامند. بیماری پارکینسونیسم یک اختلال پیشرونده است که مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهد و عمدتا باعث ایجاد تغییرات در حرکات می شود. برخی از شایع ترین علایم عبارتند از لرزیدن، سفتی عضلانی و تغییر در راه رفتن در هنگامی که فرد راه می رود.
Atypical parkinsonism سندرم های شناخته شده‌ای دارد که بر سلامت کلی بیمار تاثیر می گذارد که شامل زوال عقل و نوعی جنون زود هنگام است. Atypical parkinsonismممکن است به درمان های سنتی بیماری پارکینسون پاسخ ندهد، بنابراین تشخیص صحیح آن مهم است تا اطمینان حاصل شود که فرد به احتمال زیاد درمان درست را دریافت می کند.
علائم بیماری پارکینسونیسم
افرادی که این بیماری غیرمعمول را دارند علاوه بر علائم بیماری پارکینسون، علایم دیگری را تجربه می کنند. علائم بیماری پارکینسونیسم شامل موارد زیر می شوند:
- لرزش که معمولا در دست‌ها رخ می دهد و کم کم به تمام بدن منتقل می شود.
- عضلات سفت شده
افراد با parkinsonism غیر معمول تمایل ندارند استراحت کنند. آن‌ها همچنین ممکن است علائم پارکینسون در مرحله آخر را با سرعت سریع تر نشان دهند. این نشانه ها عبارتند از:
- تغییرات صوتی
- افت ناگهانی فشارخون حین ایستادن (افت فشار خون وضعیتی)
- به زحمت راه رفتن
- فلج
- افزایش مشکلات بلع
- اشکال در خواب
یک پزشک این علایم و سایر نشانه ها را در هنگام تشخیص بیماری در نظر خواهد گرفت.
انواع پارکینسونیسم آتیپیک
Atypical parkinsonism دارای چندین فرم و یا انواعی است که با علایم بیماری پارکینسون در ارتباط هستند. این موارد عبارتند از:
- Corticobasal degeneration (CBD)
افراد با این شرایط سختی را در اندام ها، لرزش عضلانی ناگهانی، و مشکلاتی در حرکات هدف مند مانند رسیدن به یک شی (کنش پرشی) را تجربه می کنند.
- زوال عقلی Dementia with Lewy bodies (DLB)
مردان مسن تر از ۵۰ سال با سابقه خانوادگی بیشتر محتمل به نظر می رسند. این وضعیت منجر به زوال عقل و توهمات بصری می شود.
- فلج پیشرونده PSP یا Progressive supranuclear palsy (PSP)
شایع ترین شکل آتیپیک این بیماری است. این بیماری می تواند بر توانایی فرد برای بالا رفتن و پایین آمدن تاثیر بگذارد و می تواند باعث بی ثباتی وضعیت بدنی شود که منجر به زمین خوردن مکرر می شود. این وضعیت با زنان و افراد مسن تر از 60 سال مرتبط است.
- آتروفی سیستم چندگانه یا Multiple system atrophy (MSA)
دومین شکل رایج است. این بیماری باعث فشار خون ناپایدار و تغییر رنگ پوست و نیز اختلالات مثانه، روده و اختلال عملکرد جنسی می شود.
- هیدروسفالی با فشار نرمال (NPH)
این وضعیت منجر به تولید بیش از حد مایع مغزی – نخاعی (CSF) می شود که باعث می شود فرد علایمی از قبیل به سختی راه رفتن، بی اختیاری و جنون را تجربه کند.
- پارکینسونیسم عروقی
این وضعیت باعث می شود فرد علایم بدنی غیرنرمال داشته باشد، مانند مشکلات راه رفتن و تعادل و گاهی می تواند منجر به سکته مغزی شود.
دلایل پارکینسونیسم
در حالی که پزشکان علت دقیق بیماری پارکینسون را نمی دانند، آن‌ها می دانند که بیماری سلول های مغزی را در ناحیه ای از مغز به نام substantia نابود می کند. این ناحیه مسئول ایجاد یک انتقال دهنده عصبی به نام دوپامین است.افراد با پارکینسون های آتیپیک هم به جسم سیاه و هم به سلول های خارج از این ناحیه مغز که معمولا انتقال دوپامین را انجام می دهند آسیب وارد می شود. در نتیجه، افراد ممکن است علایم اضافی تری نسبت به بیماری پارکینسون را تجربه کنند. در حال حاضر، پزشکان موروثی بودن را برای parkinsonism های آتیپیک در نظر نمی گیرند، که به این معنی است که به نظر نمی رسد که از والدین به کودکان منتقل شود.
تشخیص
پزشکان آزمایشی قطعی برای تشخیص بیماری پارکینسون یا parkinsonism آتیپیک ندارند. در عوض، آن ها باید علائم کلی فرد را در نظر بگیرند و بیماری های دیگر را رد کنند. یک پزشک با گرفتن شرح حال پزشکی فرد شروع می کند و از هر علائمی که مشاهده کرده اند می پرسد. تست تشخیص ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)
این تست می تواند به پزشکان کمک کند تا اختلالات در مغز مانند تجمع مایع را تشخیص دهند.
- توموگرافی گسیل پوزیترون یا PET
این نوع تصویربرداری می تواند حرکات دوپامین را در مغز مشخص کند تا مشخص شود که آیا دوپامین در حال حرکت به گیرنده های است یا گیرنده ها به طور بالقوه آسیب دیده اند. - آزمایش خون
یک دکتر ممکن است برای بررسی عملکرد تیروئید، عملکرد کبد، عملکرد کلیه و غیره آزمایش کند. - Medications
یک پزشک ممکن است داروی تجویز شده برای افزایش مقدار دوپامین در مغز را تجویز کند. در صورت بهبود علایم، پزشکان می تواند ابتلا به بیماری پارکینسون تشخیص دهند. با این حال، فرد مبتلا به parkinsonism آتیپیک ممکن است با این دارو بهبود نیابد، زیرا داروهای طراحی شده برای بیماری پارکینسون هیچ تاثیری بر parkinsonism های آتیپیک ندارند. گاهی اوقات یک تشخیص قطعی از پارکینسون آتیپیک می تواند زمان ببرد چون علایم با بیماری تناسب ندارد.
درمان این بیماری
هیچ درمانی برای نوع آتیپیک غیر معمول وجود ندارد، اما برخی داروها می توانند به کاهش شدت علایم کمک کنند. یک پزشک همچنین نوع آتیپیک را هنگام تجویز دارو را نیز در نظر می گیرد. به عنوان مثال، پزشکان ممکن است با levodopa یا لوودوپا (یک داروی ضد جنون و زوال عقل) درمان را شروع کنند. آن ها همچنین ممکن است داروهایی، مانند دونپزیل و quetiapine (Seroquel) تجویز کنند. یک پزشک همچنین ممکن است levodopa را همراه zolpidem برای ارتقا خواب تجویز کند. گاهی پزشکان از تزریق سم بوتولینیوم یا (BOTOX) برای کاهش انقباض عضلات چشم استفاده خواهند کرد.
علاوه بر این داروها، فرد می تواند از درمان فیزیکی برای افزایش تعادل، بهبود قدرت و توانایی بدنی بهره ببرد.
پیشگیری از parkinsonism آتیپیک
بیماری پارکینسون و parkinsonism آتیپیک همیشه قابل پیش گیری نیستند، اما برخی فاکتورها وجود دارند که یک فرد می تواند سعی کند از آن اجتناب کند. فاکتورهایی که بر افزایش شدت بیماری تاثیر می گذارند عبارتند از:
- آسیب مغزی که در اثر ضربه مغزی ایجاد می شوند.
- قرار گرفتن در معرض سموم مانند منوکسیدکربن، فلزات سنگین و آفت کش ها
پارکینسون آتیپیک یا غیرمعمول مجموعه ای از شرایط و نشان ه‌ها را علاوه بر علایم پارکینسون تیپیک یا معمول نشان می دهد. یک فرد باید به محض این که علایم پارکینسون را تجربه کرد با پزشک خود صحبت کند، چرا که در تشخیص زود هنگام ممکن است parkinsonism های آتیپیک و شرایط مرتبط را شناسایی شود.
در بیماری پارکینسون چگونه پروتئین های سمی به سلول های مغزی سالم آسیب می رسانند؟
برای اولین بار، محققان به دنبال پروتئین های سمی در بیماری پارکینسون هستند و ویژگی های کلیدی را شناسایی کرده اند که آن ها را قادر می سازد تا در دیواره ای از سلول های ناسالم مغز سوراخ ایجاد کنند و عملکرد آن ها را مختل کنند. در سال 2011 گزارشی در مورد کشفی جدید توسط محققانی از انگلستان، اسپانیا، و ایتالیا منتشر شد و در نشریه علوم انتشار یافت که وقتی پروتیین‌ها با سلول ها تماس پیدا کنند، چه اتفاقی می افتد. اولین نویسنده کتاب دکتر Giuliana Fusco هم در انگلستان و هم در دانشگاه کمبریج بود. دانشمندان امیدوارند که یافته های او منجر به بهبود بیماری پارکینسون شود که در صورت موفقیت مانع از ورود پروتئین های سمی به سلول‌های مغزی سالم می شود.
پارکینسون بیماری است که به تدریج سلول های مغزی که یک پیک شیمیایی به نام دوپامین (برد که برای کنترل حرکت مهم است) تولید می کنند را از بین می برد. علائمی که به آرامی رشد می کنند و در طول زمان بدتر می شوند شامل تعادل، سختی، کندی حرکات، لرزش و مشکلات با صحبت کردن و بلعیدن هستند. محققان همچنین کشف کرده اند که پارکینسون بر سلول های غیر دوپامینی مغز اثر می گذارد، که ممکن است توضیح دهد که چرا این بیماری اغلب دارای علائمی است که با حرکت ارتباطی ندارند، مانند اضطراب، افسردگی، خستگی و اختلال خواب. تصور می شود بیش از 10 میلیون نفر در سراسر جهان با بیماری پارکینسون (۱ میلیون نفر در آمریکا) زندگی می کنند. اگر چه اغلب پس از سن 50 سالگی اتفاق می افتد، اما در حدود 10 درصد از موارد بیماری پارکینسون در افراد سنین پایین تر تشخیص داده می شود.
اختلال در یکپارچگی غشا سلولی
در مطالعه ی جدید، محققان متوجه شدند که وقتی که یک پروتئین به نام نقص ایمنی آلفا به خوشه هایی به نام oligomers تبدیل می شود که برای سلول های مغزی سمی هستند، چه اتفاقی می افتد. آن ها از طیف سنجی رزونانس مغناطیسی هسته – حالت جامد برای مشخص کردن ویژگی‌های ساختاری مختلف آن استفاده کردند و سپس بررسی کردند که چگونه ویژگی ها بر تعامل آن ها تاثیر می گذارند. آن ها از سلول های مغز موش و نیز سلول های مغزی که از تومورهای مغز انسان نمونه برداری شده بودند، استفاده کردند. دکتر آلفونسو ، نویسنده مقاله ارشد دپارتمان علوم زندگی در کالج امپریال، توضیح می دهد: “کمی شبیه این است که شما یک تکه فلز شدیدا داغ را روی یک سطح پلاستیکی بگذارید”. ” در یک فضای نسبتا کوتاه، سوراخی از پلاستیک ایجاد خواهد کرد.” این همانند آن بلایی است که برای غشای سلول های مغزی اتفاق می افتد. او هم چنین می گوید که توانایی oligomer’s برای “برهم زدن یکپارچگی غشا” گامی مهم در فرآیندی است که در نهایت سلول مغز را می کشد.
امید برای درمان پارکینسون
فقط داشتن این اطلاعات به این معنا نیست که ما اکنون می‌توانیم برویم و دارو بسازیم، اما مسلما اگر بتوانیم درک کنیم که چرا این دسته از پروتئین ها رفتار خود را انجام می دهند، ما می توانیم پیشرفت علمی سریع تر در جهت درمان بیماری آلزایمر و پارکینسون داشته باشیم.
تحقیقات زیادی هم اکنون برای کشف درمان این بیماری در حال انجام است که نتایج آن ها دانشمندان را امیدوار ساخته است.
ترجمه وبازنویسی: علی محسنی
عالیه. هیچ سایتی به این خوبی توضیح نداده بود. این مطلب فقط تو کتابای رفرنس انگلیسی هست . خیلی خوب مطالب جدید درمانی بررسی شده واقعا ممنون. این مقاله بی نظیره.. مرسی