معرفی پرخوری عصبی و انواع اختلالات اشتهایی

انواع اختلالات در خوردن و پرخوری عصبی

برخی از افراد ممکن است پرخوری عصبی را به عنوان مرحله ای از ضعف یا انتخاب شیوه زندگی بدانند ، اما در واقع این یک اختلال روانی جدی است.

آنها از نظر جسمی ، روانی و اجتماعی بر افراد تأثیر می گذارند و می توانند عواقب تهدیدآمیزی برای زندگی داشته باشند.

در واقع ، پرخوری عصبی توسط دفترچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) اکنون رسماً به عنوان اختلالات روانی شناخته شده است.

تنها در ایالات متحده ، 20 میلیون زن و 10 میلیون مرد تخمین زده اند که در بعضی از نقاط زندگی دچار اختلال در خوردن می شوند.

مقاله زیر مواردی از شایع ترین انواع اختلالات خوردن و علائم آنها را توضیح می دهد.

اختلال اشتهایی چیست؟

اختلالات خوردن طیف وسیعی از شرایط است که از طریق عادتهای غذایی غیر طبیعی یا مختل شده بوجود می آید. اینها معمولاً ناشی از وسواس با غذا ، وزن بدن یا شکل بدن است و غالباً عواقب جدی برای سلامتی به همراه دارد. در بعضی موارد ، اختلالات خوردن حتی منجر به مرگ می شود.

افراد دارای اختلال اشتهایی یا پرخوری عصبی می توانند علائم مختلفی داشته باشند. با این حال ، بیشتر شامل محدودیت شدید خوردن غذا ، مصرف بیش از حد مواد غذایی یا رفتارهای نامناسب مانند استفراغ یا ورزش بیش از حد است.

اگرچه اختلالات غذا خوردن می تواند در هر مرحله از زندگی افراد را تحت تأثیر قرار دهد ، اما بیشتر آنها در نوجوانان و زنان جوان گزارش می شود. در حقیقت ، تا حدود 20 درصد از جوانان تا 20 سالگی حداقل یکبار پرخوری عصبی را تجربه می کنند.

چه چیزی باعث ایجاد پرخوری عصبی و اختلال در خوردن می شود؟

کارشناسان معتقدند اختلالات خوردن در اثر عوامل مختلفی ایجاد می شود.

یکی از این موارد ژنتیک است. مطالعات دوقلو و فرزندپروری ، که به دوقلوهایی که از بدو تولد از هم جدا شده اند و توسط خانواده های مختلفی پذیرفته شده اند ، اشاره می کنند ، نشان می دهد که اختلالات خوردن ممکن است ارثی باشد.

این نوع تحقیقات به طور کلی نشان داده است که اگر یک دوقلو دچار اختلال خوردن شود ، دومی به طور متوسط ​​50٪ احتمال ابتلا به این مشکل را دارد.

صفات شخصیتی علت دیگری است. به طور خاص ، روان رنجوری ، کمال گرایی و تکانشگری سه ویژگی شخصیتی است که اغلب با ریسک بالاتر ابتلا به اختلال خوردن در ارتباط هستند.

سایر دلایل بالقوه فشارهای لاغری تلقی می شود ، ترجیحات فرهنگی برای لاغر بودن و قرار گرفتن در معرض رسانه هایی که چنین ایده آل هایی را تبلیغ می کنند.

در حقیقت ، به نظر می رسد برخی از اختلالات خوردن در فرهنگ هایی که در معرض آرمان های غربی لاغری قرار نگرفته اند ، وجود ندارد.

این  آرمانهای لاغری پذیرفته شده فرهنگی در بسیاری از مناطق جهان  وجود دارد. با این حال ، در برخی از کشورها ، تعداد کمی از افراد به یک اختلال خوردن مبتلا می شوند. بنابراین ، این احتمال وجود دارد که ترکیبی از عوامل مقصر باشد.

اخیراً ، متخصصان پیشنهاد كرده اند كه مشکلات در ساختار مغز و زیست شناسی نیز می تواند در بروز پرخوری عصبی نقش داشته باشد.

به طور خاص ، سطح سروتونین و دوپامین پیام رسان های مغز ممکن است جزو فاکتور ها باشند.

با این حال ، قبل از نتیجه گیری های کامل ، مطالعات بیشتری لازم است.

1. آنورکسیا نرووسا

Anorexia nervosa احتمالاً شناخته شده ترین اختلال خوردن است.

این بیماری عموما در دوران بزرگسالی رشد می کند و بیشتر از مردان را تحت تأثیر قرار می دهد.

افراد مبتلا به بی اشتهایی به طور کلی خود را دارای اضافه وزن می بینند. آنها تمایل دارند به طور مداوم بر وزن خود نظارت داشته باشند ، از خوردن انواع خاصی از غذاها پرهیز کنند و کالری آنها را به شدت محدود کنند.

علائم شایع بی اشتهایی عصبی شامل :

در مقایسه با افراد با سن و قد مشابه ، بسیار کم وزن هستند.

الگوهای غذایی بسیار محدود است.

ترس شدید از افزایش وزن یا رفتارهای مداوم برای جلوگیری از افزایش وزن ، علی رغم کمبود وزن.

پیگیری بی امان لاغر بودن و عدم تمایل به حفظ وزن سالم.

تأثیر زیاد وزن بدن یا شکل بدن بر عزت نفس.

انکار جدی بودن کمبود وزن.

علائم وسواس فکری نیز اغلب وجود دارد. به عنوان مثال ، بسیاری از مبتلایان به بی اشتهایی ، مشغول افکار مداوم در مورد غذا هستند ، و برخی ممکن است حتی وسواساً دستور العمل ها یا غذاهایی را جمع کنند.

چنین افرادی ممکن است در خوردن غذا در عموم نیز دچار مشکل شوند و تمایل زیادی برای کنترل محیط خود داشته باشند و توانایی خودبخودی بودن را محدود می کنند.

آنورکسیا رسما به دو زیر گروه طبقه بندی می شود – نوع محدود کننده و نوع پرخوری و تمیز کردن.

افرادی که از نوع محدود کننده هستند فقط با رژیم گرفتن ، روزه گرفتن یا ورزش بیش از حد وزن کم می کنند.

افراد مبتلا به نوع پرخوری و پاکسازی ممکن است مقادیر زیادی از مواد غذایی را مصرف کنند یا بسیار کم بخورند. در هر دو مورد ، بعد از خوردن غذا ، آنها با استفاده از فعالیتهایی از جمله استفراغ ، مصرف ملین یا داروهای ادرارآور یا ورزش بیش از حد بدن خود را پاکسازی می کنند.

بی اشتهایی می تواند برای بدن بسیار مضر باشد. با گذشت زمان ، افرادی که با آن زندگی می کنند ممکن است نازک شدن استخوان ها ، ناباروری ، ریزش مو و ناخن های شکننده و رشد لایه ای از موهای ریز را در تمام بدن خود تجربه کنند.

در موارد شدید ، بی اشتهایی می تواند منجر به نارسایی قلبی ، مغزی یا چند عضو و مرگ شود.

2. Bulimia Nervosa

Bulimia nervosa یکی دیگر از اختلالات معروف در خوردن است.

درست مثل بی اشتهایی ، بولیمی در دوران بزرگسالی و اوایل بزرگسالی تمایل به توسعه پیدا می کند و به نظر می رسد در بین مردان کمتر از زنان شایع است.

مبتلایان به بیماری بولیوی اغلب در یک دوره نسبتاً کوتاه مقادیر زیادی از مواد غذایی غیرمعمول مصرف می کنند.

هر قسمت پرخوری معمولاً تا پر شدن دردناک شکم ادامه می یابد. علاوه بر این ، معمولاً در حین این دوره احساس می کنند که نمی توانند جلوی خوردن را بگیرند یا میزان غذا را کنترل کنند.

پرخوری عصبی می تواند با هر نوع غذا اتفاق بیفتد ، اما بیشتر آنها در غذاهایی اتفاق می افتد که فرد معمولاً از خوردن آن ها خود داری می کند.

افراد مبتلا به بولیمی سپس برای جبران کالری مصرفی و رفع ناراحتی روده تلاش می کنند تا پاکسازی کنند. رفتارهای پاکسازی متداول شامل استفراغ اجباری ، روزه داری ، ملین ، دیورتیک ها و ورزش بیش از حد است.

علائم ممکن است بسیار شبیه به زیرگروه های پرخوری یا پاکسازی عصبی و بی اشتهایی باشد. با این حال ، افراد مبتلا به بولیویا معمولاً به جای کمبود وزن ، وزن نسبتاً طبیعی را حفظ می کنند.

علائم متداول بیماری bulimia nervosa شامل:

قسمت های مکرر خوردن و پرخوری عصبی ، با احساس عدم کنترل

قسمت های مکرر از رفتارهای پاکسازی نامناسب برای جلوگیری از افزایش وزن

عزت نفس بیش از حد تحت تأثیر شکل و وزن بدن است

ترس از افزایش وزن با وجود داشتن وزن طبیعی

عوارض جانبی بولیمی ممکن است شامل گلو درد ملتهب ، تورم غدد بزاقی ، مینای دندان فرسوده ، پوسیدگی دندان ، ریفلاکس اسید ، تحریک روده ، کم آبی شدید و اختلالات هورمونی باشد.

در موارد شدید ، bulimia همچنین می تواند عدم تعادل در سطح الکترولیت های بدن مانند سدیم ، پتاسیم و کلسیم را ایجاد کند. این می تواند باعث سکته مغزی یا حمله قلبی شود.

3. اختلال پرخوری عصبی

پرخوری عصبی اخیراً به عنوان یک اختلال در خوردن غذا شناخته شده است.

با این حال ، در حال حاضر اعتقاد بر این است که یکی از شایعترین اختلالات خوردن ، به ویژه در ایالات متحده است.

اختلال خوردن زیاد به طور معمول در دوران بزرگسالی و اوایل بزرگسالی شروع می شود ، اگرچه بعدا می تواند بروز کند.

افراد مبتلا به این اختلال علائمی مشابه با مبتلایان به بولیمی یا زیرگروه بی اشتهایی دارند.

به عنوان مثال ، آنها به طور معمول مقادیر زیادی از مواد غذایی را بطور غیرمعمول در مدت زمان نسبتاً كوتاهی مصرف می كنند و معمولاً احساس كنترل ندارند.

اما ، بر خلاف دو اختلال قبلی ، افراد مبتلا به اختلال خوردن زیاد ، کالری را محدود نمی کنند و از رفتارهای پاک کننده مانند استفراغ یا ورزش بیش از حد برای جبران مشکلات خود استفاده نمی کنند.

علائم رایج اختلال خوردن زیاد:

علیرغم نداشتن احساس گرسنگی ، مقادیر زیادی از غذاها را به سرعت ، پنهانی و تا حد ناراحتی شکم مصرف کنید.

احساس عدم کنترل در حین اپیزودهای پرخوری.

احساس پریشانی ، مانند شرم ، انزجار یا گناه ، هنگام فکر کردن در مورد رفتار.

استفاده از رفتارهای نظیر محدودیت کالری ، استفراغ ، ورزش بیش از حد یا استفاده از ملین یا ادرارآور ، برای جبران پرخوری عصبی کافی نیست.

افراد مبتلا به اختلال خوردن زیاد غالباً اضافه وزن دارند یا چاق هستند. این ممکن است خطر ابتلا به عوارض پزشکی مربوط به وزن اضافی ، مانند بیماری های قلبی ، سکته مغزی و دیابت نوع 2 را افزایش دهد.

4. پیکا

پیکا نوعی اختلال در خوردن است که شامل خوردن چیزهایی است که جزء غذاها محسوب نمی شوند.

افراد مبتلا به پیکا هوس مصرف مواد غیر غذایی مانند یخ ، خاک ، گچ ، صابون ، کاغذ ، مو ، پارچه ، پشم ، سنگریزه ، مواد شوینده یا لباسهای شسته شده دارند.

پیکا می تواند در بزرگسالان و همچنین کودکان و نوجوانان رخ دهد. گفته می شود ، این اختلال بیشتر در کودکان ، زنان باردار و افراد دارای ناتوانی ذهنی مشاهده می شود.

افراد مبتلا به پیکا ممکن است در معرض خطر مسمومیت ، عفونت ها ، صدمات روده و کمبودهای غذایی باشند. بسته به مواد خوراکی ، پیکا ممکن است کشنده باشد.

سایر اختلالات خوردن

علاوه بر انواع اختلال خوردن در بالا ، اختلالات غذایی کمتر شناخته شده نیز وجود دارد. اینها معمولاً در زیر یکی از سه دسته قرار می گیرند:

اختلال پورینگ: افراد مبتلا به این اختلال اغلب برای کنترل وزن یا شکل خود از رفتارهای پاکسازی مانند استفراغ ، ملین ، دیورتیک یا ورزش بیش از حد استفاده می کنند.

سندرم غذا خوردن در شب: افراد مبتلا به این سندرم غالباً بعد از بیدار شدن از خواب ، بیش از حد غذا می خورند.

اختلال خوردنی که مشخص نشده است (EDNOS): این شامل هر شرایط ممکن دیگری است که دارای علائمی مشابه با اختلال خوردن باشد اما در هیچ یک از دسته های فوق قرار نمی گیرد.

یکی از اختلالاتی که در حال حاضر تحت EDNOS قرار دارد ، ارتورکسیا است. اگرچه به طور فزاینده ای در رسانه ها و مطالعات علمی ذکر می شود ، ارتورکسیا هنوز به طور رسمی به عنوان یک اختلال خوردن جداگانه توسط DSM فعلی شناخته نشده است.

افراد مبتلا به ارتورکسیا تمایل دارند که تمرکز و وسواس زیادی بر روی تغذیه سالم داشته باشند ، تا حدی که زندگی روزمره آنها را مختل کند.

به عنوان مثال ، فرد مبتلا از ترس اینکه مواد غذایی ناسالم باشد ، می تواند کل گروه های غذایی را از بین ببرد. این می تواند منجر به سوء تغذیه ، کاهش وزن شدید ، مشکل در خوردن در خارج از خانه و پریشانی عاطفی شود.

افراد مبتلا به ارتورکسیا به ندرت روی کاهش وزن تمرکز می کنند. درعوض ، ارزش ، هویت یا رضایتمندی آنها به میزان پیروی از قوانین رژیم خود تحمیل شده بستگی دارد.